Sinds 2010 schrijf ik als journalist voor de Volkskrant en De Correspondent over (voormalige) staatsbedrijven als ProRail, NS, KLM, Schiphol, PostNL en TNT. Vanaf 2014 ben ik mij daarnaast gaan verdiepen in andere publieke sectoren, zoals de zorg en de kinderopvang. Ik versloeg het massaontslag van de postbodes, vroeg mij af waarom treinen niet rijden als het sneeuwt en onderzocht de bureaucratie in de zorg.
Voor mijn verhalen voerde ik honderden gesprekken, met machinisten, dokters, postbodes, verpleegkundigen, economen, conducteurs, beleidsmedewerkers, crècheleidsters, managers, verzekeraars, politici, toezichthouders, spoorbazen, vakbondsleiders, consultants en ziekenhuisdirecteuren. Ik werd getroffen door de passie waarmee mijn gesprekspartners de publieke zaak elke dag zo goed mogelijk proberen te dienen. Maar ook door de kafkaëske wijze waarop we veel van onze publieke diensten hebben georganiseerd.
In mijn artikelen voor de Volkskrant en De Correspondent schreef ik voornamelijk over incidenten. Van een stilstaande hogesnelheidstrein tot de onderhandelingen tussen een Drentse logopedist en zorgverzekeraar Achmea. Maar in de loop der jaren begon ik een patroon te ontwaren in mijn verhalen. Geleidelijk werd het mij duidelijk dat de problemen op het spoor, in de zorg, bij de post en in vele andere publieke sectoren, hoe verschillend deze sectoren ook mogen zijn, niet los van elkaar gezien kunnen worden.
Mijn boek: Er zijn nog 17 miljoen wachtenden voor u is de optelsom van zeven jaar journalistiek handwerk van een economieverslaggever. Aan de hand van fragmenten uit artikelen die ik eerder publiceerde in de Volkskrant en op De Correspondent, wil ik je vertellen waarom ik geloof dat marktwerking in de publieke sector op het eerste gezicht wellicht een goed idee lijkt, maar dit in de praktijk vaak niet is.
Benieuwd naar mijn boek? Bestel het hier!
